عمرگذشته بر مژه ام اشک بست و رفت

پرواز صبح ، بیضهٔ شبنم شکست و رفت

از خود تهی شوید و ز اوهام بگذرید

خلقی درین محیط به کشتی نشست و رفت

از نقد و جنس حاصل این کارگاه وهم

دیدیم باد بودکه آمد به دست و رفت

رفتن قیامتی ست که پا لغز کس مباد

هرچند حق پرست ، شد اتش پرست و رفت

پوشیده نیست رسم خرابات ما و من

هرکس بهٔک دو جام نفس گشت مست و رفت

در سینه داشتم دلکی عاقبت نماند

آه این سپند سوخته با ناله جست و رفت

بند کشاکش نفس آخر گسیخت عمر

با خویش برد ماهی پر زور شست و رفت

چشم گشوده وحشت دل را بهانه بود

شاهین بی تماغه رها شد ز دست و رفت

کس محرم پیام دم واپسین نشد

کز دل چه مژده داد به دل پست پسب ورفت

شمعی زبان موعظت بزم گرم داشت

گفتم چسان روم ز در دل نشست و رفت

بیدل غبار قافلهٔ اعتبار ما

باری دگر نداشت همین چشم بست و رفت